90’larda çocuk olmanın en güzel yanı Barış Manço’yu televizyonda, her hafta izleyebilmekti. ‘Adam Olacak Çocuk’tan ‘Dönence’ye kadar pek çok programına şahit oldum. Müzikte olduğu kadar insan ilişkilerinde de çok başarılıydı Barış Manço. 1 Şubat’ta da kendisi için bir şeyler yazmak istedim.
Sözlü sanatlar denince Türk kültürü dünyada önemli bir yere sahip. Orta Asya steplerinden Anadolu’nun bozkırlarına oradan da Balkanlara kadar uzanan bir gelenek. Bu gelenekte birçok isim unutulmazlar arasına girdi. Dadaloğlu’ndan Karacaoğlan’a Köroğlu’ndan Aşık Kerem’e kadar… Günümüz modern dünyasında ise bayrağı Barış Manço aldı. Tek farkla, sazın yerini gitar almıştı. Ancak ruh aynı ruhtu.
‘Anadolu rock’ denilen bir tarzın içinde kendisini kısa sürede sivriltti Barış Manço. Tarzıyla, notalarıyla aslında içimizdeki aşıklık geleneğini sürdürüyordu. 50’li yıllarda başladığı ve 60’larda devam ettirdiği saykodelik müzik türünün yerini türkülere daha yakın melodiler almaya başladı. Dillere pelesenk olan eserlerini de aslında bu dönemde üretmeye başladı. Çıktığı turneler, yaşantısı ile halkının bir parçası olmayı hiç bırakmadı.
Sadece yerel kalmadı Barış Manço. Fransızca ve Japonca gibi dillerde de şarkılar yazdı, dünyaya açıldı. Özellikle Japonya’da verdiği konserlerle Atatürk’ün işaret ettiği, örnek gösterdiği sanatçı kategorisine girmeyi başardı. ‘Dünya vatandaşlığı’ deyimini yaşayan, Türk olmakla kıvanç duyan bir karaktere sahipti.
Yerine saymayı sevmez, farklı tarzları da denediği olurdu. Özellikle 1990’ların başında müzik dünyasında yaşanan teknolojik değişime kayıtsız kalmadı. Eski eserlerini yeniden seslendirdi ya da ilgi çeken, modern işlere imza attı.
O dönemin çocukları olan bizleri ise ekran başında ’10 puan, 10 puan, 10 puan’ diyerek kendine hayran bıraktı. Hepimize, her daim ’10 puan’ verdi.
Teşekkürler Barış Abi…